W VII Niedzielę po Pięćdziesiątnicy, nabożeństwom we wrocławskiej katedrze przewodniczył ordynariusz diecezji Jego Ekscelencja abp Jerzy. Podczas nabożeństwa zabrzmiało czytanie Świętej Ewangelii wg świętego Apostoła i Ewangelisty Mateusza (9, 27-35):

“Gdy Jezus odchodził stamtąd, szli za Nim dwaj niewidomi którzy wołali głośno: Ulituj się nad nami, Synu Dawida! Gdy wszedł do domu, niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: Wierzycie, że mogę to uczynić? Oni odpowiedzieli Mu: Tak, Panie! Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: Według wiary waszej niech wam się stanie! I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie! Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy. Gdy ci wychodzili, oto przyprowadzono Mu niemowę opętanego. Po wyrzuceniu złego ducha niemy odzyskał mowę, a tłumy pełne podziwu wołały: Jeszcze się nigdy nic podobnego nie pojawiło w Izraelu! Lecz faryzeusze mówili: Wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy. Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości”

Po wysłuchaniu Ewangelii ze słowem do wiernych zwrócił się ks. Igor Habura. W trakcie nabożeństwa większość obecnych w świątyni wiernych przystąpiła do misterium spowiedzi i eucharystii.

W trakcie Boskiej Liturgii abp Jerzy dokonał chirotonii diakońskiej lektora Pawła Gocko.

“Święcenia diakońskie odbywają się podczas św. Liturgii przed ektenią błagalną po kanonie eucharystycznym. Subdiakoni prowadzą kandydata ze środka cerkwi, w otwartych, królewskich wrotach przejmuje go protodiakon. Biskup siedzący po lewej stronie ołtarza trzykrotnie błogosławi go. Następnie wyświęcany trzykrotnie oprowadzany jest wokół ołtarza, całuje jego rogi i rękę biskupa, natomiast chór śpiewa 3 pieśni “Święci męczennicy” (Swiatii muczenicy), “Chwała Tobie, Chryste Boże” (Sława Tiebie, Christie Boże) i “Wesel się, Izajaszu” (Isaije likuj). Po trzykrotnym pokłonie przed ołtarzem wyświęcany klęka, kładąc ręce na ołtarz, biskup nakrywa jego głowę omoforionem i wygłasza sakramentalne słowa “Boska łaska, zawsze chorych uzdrawiająca i cierpiących niedostatek uzupełniająca, przez nasze ręce okazuje najpobożniejszego subdiakona N., diakonem, pomódlmy się przeto za niego, aby zstąpiła nań łaska Najświętszego Ducha. (Bożestwiennaja btahodat wsiegda niemoszcznaja wraczujuszczi i oskudiewajuszczaja wospołniajuszczi proroczestwujet … błagogowiejnoho ipodiakona wo diakona, pomolimsia ubo o niem da priidiet na nieho błtihodat wsieswiataho Ducha). Po odczytaniu przez biskupa stosownych modlitw wkłada on na wyświęcanego szaty diakońskie, wygłaszając po grecku “aksios” to znaczy “godzien” Nowo wyświęconemu diakonowi wręcza się ripidę i aż do czasu Komunii kapłanów wachluje on nią nad św. Darami. Komunię Świętą przyjmuje on jako pierwszy wśród diakonów i zwykle wygłasza krótką końcową ektenię”